Λεβεντόπαιδο ο Λευτέρης. Γεροδεμένος, με ωραίο παράστημα, αθλητικός και ψηλός, κοντά στο 1.90 μ. Χαιρόσουν να τον βλέπεις. Σ’ ευχαριστούσε να κουβεντιάζεις μαζί του, ν’ απολαμβάνεις τον τρόπο που διηγείτο οτιδήποτε, να δέχεσαι ευχάριστα και με υπομονή τις οδηγίες του, να εύχεσαι να του μοιάσεις στη λεβεντιά αλλά και να εύχεσαι να μη σου τύχει να πετάξεις ζευγάρι μαζί του. Σε ξεθέωνε κυριολεκτικά. Πιλότος υψηλής στάθμης και μεγάλων αξιώσεων.
Καλοσυνάτος και προστατευτικός, εξηγούσε από πριν τι ήθελε, πως το ήθελε, και σε βοηθούσε να καταλάβεις με ποιόν τρόπο θα μπορούσες να το πετύχεις καλύτερα και ευκολότερα, όχι όμως και ασφαλέστερα. Σ’ αυτό είχε τη δική του φιλοσοφία. Από το πολεμικό αξίωμα του Ισοκράτη, «Τόλμη μετά φρονήσεως», αυτός κρατούσε μόνον το πρώτο, και τη φρόνηση την ερμήνευε, ‘‘όσο κρατούν τα μέταλλα του αεροπλάνου και όσο αντέχουν τα δικά σου άντερα’’.
Όταν πετούσαμε μαζί του, στην αρχή όλα πήγαιναν ομαλά και ωραία. Όταν όμως φθάναμε στο ύψος των 20.000 ποδών, έδινε το παράγγελμα, ‘‘follow me’’, αμέσως έμπαινε σε ανάστροφη πτήση και άρχιζε να βυθίζει, ελισσόμενος πότε δεξιά και πότε αριστερά, με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα που έφθανε τα όρια αντοχής του αεροπλάνου. Μετά άρχιζε κατακόρυφη άνοδο, μέχρι να μηδενιστεί η ταχύτητα, και ξανά βύθιση που μόλις πρόφθανες να οριζοντιώσεις για να μη προσκρούσεις στο έδαφος. Τα Hurricanes μούγκριζαν και αυτά, αλλά δεν τολμούσαν να διαμαρτυρηθούν. Ο Καραμολέγκος μπορούσε να τα ‘‘τιμωρήσει’’ διαλύοντας στον αέρα.
Κάποια φορά, ήμαστε δώδεκα αεροπλάνα σε άσκηση μάχης, Έλληνες, Άγγλοι, Νεοζηλανδοί και ένας Αυστραλός. Βρισκόμαστε στα 25.000 πόδια, πάνω από την Αιγυπτιακή έρημο. Ολοκληρώνοντας την άσκηση, ο Λευτέρης, αρχηγός όλου του σχηματισμού, δίνει εντολή, ‘‘Line astern’’ (σε γραμμή, ο ένας πίσω από τον άλλον) και αμέσως το ‘‘follow me’’. Μπήκαμε σε κατακόρυφη ανάστροφη βύθιση. Κάπου στα 5000 πόδια, κατ’ εκτίμηση, ο Καραμολέγκος έδειξε κάποια διάθεση για απαγκίστρωση. Τα αεροπλάνα είχαν αγγίξει τα όρια της αντοχής τους. Βρισκόμουν πέμπτος στη σειρά, και ξαφνικά βλέπω τους τροχούς προσγειώσεως του μπροστινού μου να κατεβαίνουν. Είχαν σπάσει οι πίροι ασφαλείας. Κάποτε ήρθε η ώρα να προσγειωθούμε, ευτυχώς κανονικά, όλοι, εκτός του ενός του οποίου κόπηκε το ένα σκέλος και προσγειώθηκε με την κοιλιά εκτός αεροδρομίου.
Το παρατσούκλι ‘‘crazy man’’, που του κόλλησαν οι Άγγλοι, μάλλον του άρεσε του Καραμολέγκου. Στις διαμαρτυρίες διαφόρων, για τις τακτικές που εφάρμοζε, η απάντησή του ήταν στερεότυπη, ‘‘Αν δεν αποκτήσετε έστω και μία φορά μια τέτοια εμπειρία, δεν κάνετε για διώκτες. Τέρμα’’!
Ο πόλεμος είχε τελειώσει, και εμείς, οι τρείς ελληνικές Μοίρες, είχαμε επιστρέψει από το μέτωπο της Ιταλίας στην Ελλάδα. Στα μέσα Απριλίου 1945 πήραμε διαταγή να αναχωρήσουμε πάλι για το Ιταλικό μέτωπο όπου ενταχθήκαμε σε αγγλική Μοίρα Διώξεως με αεροσκάφη Spitfires, ως απλοί χειριστές με πολεμικές αποστολές στη Βόρεια Ιταλία.
Αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες, ο Καραμολέγκος, με πολλές πολεμικές αποστολές στο ενεργητικό του, και με τον βαθμό του Σμηναγού, άρχισε τη μουρμούρα. Το παράπονό του ήταν ότι ο Άγγλος Διοικητής της Μοίρας δεν τον όριζε κι αυτόν αρχηγό σχηματισμού, όπως τους άλλους ομοιόβαθμους Άγγλους χειριστές. Γρήγορα ο Διοικητής του, κατά τη διάρκεια του φαγητού, θα του δώσει την εξής περίπου απάντηση, «Λεύτη, έχω δει πως πολεμάς και σε θαυμάζω για το θάρρος και τη μαχητικότητά σου. Θα μπορούσα να σου εμπιστευθώ Σμήνος, ακόμα και τη Μοίρα ολόκληρη, αλλά πρέπει να είμαι επιφυλακτικός γιατί, απ’ ό,τι έχω πληροφορηθεί και το έχω ήδη παρατηρήσει, εσείς οι Έλληνες πολεμάτε περισσότερο με την καρδιά. Η λογική ακολουθεί την καρδιά. Και αυτό κάνει τη διαφορά»!
Στις 8 Μαΐου 1945 υπογράφτηκε η παράδοση της Γερμανίας. Είχε τελειώσει, επί τέλους, και για μας ο πόλεμος. Την επομένη, αποχαιρετήσαμε τους Άγγλους συναδέλφους μας. Ο Διοικητής μας αγκάλιασε και φίλησε πιο ζεστά τον ‘‘Λέφτη’’. Στις 10 Μαΐου επιστρέψαμε στην Ελλάδα, έτοιμοι για ένα νέο ξεκίνημα.
Το 1947, ο Καραμολέγκος υπηρετούσε στη Διοίκηση Αεροπορίας, ως Διευθυντής Επιχειρήσεων και Εκπαιδεύσεως. Διαφώνησε με τη Διοίκηση και υπέβαλε την παραίτησή του. Εκτός από πιλότος διώκτης, δεν μπορούσε να ασχοληθεί με κάτι άλλο! Προσλήφθηκε από την πολιτική αεροπορική εταιρεία ΤΑΕ και αυτός ο ατρόμητος αετός κλείστηκε στην καμπίνα του μεταφορικού Ντακότα.
Δυο χρόνια αργότερα, στις 6 Ιουνίου 1949, ένα αεροπλάνο με κυβερνήτη τον Λευτέρη Καραμολέγκο, εκτελώντας το δρομολόγιο Καβάλα – Αθήνα βρέθηκε μπροστά σε κακοκαιρία. Φαίνεται ο κυβερνήτης του αποφάσισε να αναμετρηθεί με τα στοιχεία της φύσεως. Αυτή τη φορά όμως δεν στάθηκε τυχερός, καθώς και όλοι οι συνεπιβαίνοντες. Την άλλη μέρα το Ντακότα βρέθηκε τσακισμένο σε πλαγιά της Πάρνηθας.
03 Νοεμβρίου 2019
Γρηγόριος Δημ. Νούσιας.
Υ.Γ. 1. Πηγή, ‘‘Η Τελευταία Αποστολή’’ του Κ. Χατζηλάκου.
- Αποτελεί συμπλήρωμα της ανάρτησης του καλού συναδέλφου, Στάθη, στο ‘‘Αυτοί πετούν αλλιώς’’.
- Ρώτησα την Ελευθερία, είσαι συγγενής με τον ατρόμητο αεροπόρο Καραμολέγκο; Και μου απάντησε: «Ναι!!!! Ήταν αδελφός του πατέρα του άντρα μου. Τρέμω που σε ακούω έψαχνα να βρω πληροφορίες και δεν ήξερα. Δεν έχω λόγια να σου πω, είναι μεγάλη ιστορία πες μου σε παρακαλώ τι γνωρίζεις»?
Της το αφιερώνω!