Δεν είμαι Οικονομολόγος! Είμαι ένα Σκεπτόμενο Ατομο με Κοινή Λογική. Αυτή η παρουσίαση* είναι αποτέλεσμα
σκληρής Δουλειάς. Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι παρέχει 100% Ανάλυση της Ελληνικής Κρίσης. Ωστόσο, εγγυώμαι ότι έκανα ό,τι είναι δυνατό να παρουσιάσω την Ελληνική Οικονομική κρίση, χωρίς να αλλάξω τα: Συμβάντα και γραφόμενα και λεγόμενα εξαιρετικά αξιόπιστων και έγκυρων Πηγών!
Φτώχια. Απόγνωση. Αβεβαιότητα.
Αυτό είναι που οι περισσότεροι Έλληνες πρέπει να αντιμετωπίζουν καθημερινά λόγω της οικονομικής κρίσης. Αλλά πώς έφτασαν ως αυτό το σημείο; Είναι εύκολο να κατηγορήσεις τον ελληνικό λαό για όλα. Κι αν νομίζεις ότι αυτοί… είναι οι λόγοι, βλέπεις μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η αλήθεια είναι πολύ πιο περίπλοκη από αυτό.
Υπάρχουν, προφανώς, πολλαπλοί παράγοντες για την παρακμή της ελληνικής οικονομικής κατάστασης. Αλλά για διευκόλυνση, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το χρέος ως σημείο αναφοράς, δεδομένου ότι είναι ένας σημαντικός δείκτης της σταθερότητας μιας χώρας. Το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο. Το υψηλό δημόσιο χρέος καθιστά την οικονομική κατάσταση μιας χώρας εύθραυστη για ξένους και τοπικούς επενδυτές που δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν τα χρήματά τους, επιβραδύνοντας, έτσι, την οικονομία.
Υπήρξαν δύο σημαντικές αυξήσεις του χρέους που επηρέασαν αρνητικά την πορεία της οικονομικής βελτίωσης και ανάπτυξης στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Κατά τη διάρκεια της Χούντας, γνωστής και ως Δικτατορία των Συνταγματαρχών, το χρέος παρέμεινε σχετικά χαμηλό. Ήταν το σημερινό ισοδύναμο των 277 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο ήταν σύμφωνο με αυτό των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Άρα, η Χούντα δεν φόρτωσε χρέος στους ώμους του ελληνικού λαού.
Η επόμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε από την αντιπαλότητα μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Οι πολιτικές και των δύο κομμάτων ήταν διεφθαρμένες και βασισμένες στην πελατoκρατία, καθώς έκαναν ψεύτικες υποσχέσεις στον ελληνικό λαό μόνο για να πάρουν ψήφους.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την κρατικοποίηση πολλών βιομηχανιών και εταιρειών, ακόμη και εκείνων που πνίγονταν με χρέη, προκειμένου να ευνοήσουν βραχυπρόθεσμα τους ανθρώπους. Ο αριθμός των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα διπλασιάστηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και ξεπέρασε τον αριθμό των διαθέσιμων θέσεων εργασίας.
Με άλλα λόγια, δεν ήταν το κράτος μόνο υποχρεωμένο να πληρώνει τα χρέη και τη διατήρηση των δυσλειτουργικών επιχειρήσεων, αλλά και χιλιάδες εργαζομένους που δεν είχαν καμία δουλειά να κάνουν. Η κακή διαχείριση των πόρων δεν περιορίστηκε εκεί, αλλά κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Έτσι οδηγήθηκε η Ελλάδα στην έξαρση του χρέους κατά τη δεκαετία του ’80.
Το 2001 η Ελλάδα εισέρχεται στην Ευρωζώνη. Στην αρχή, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σχετικά σταθερό γύρω στο 100% του ΑΕΠ. Το 2008, όμως, η τάση αυτή άρχισε να αλλάζει. Και αντεστράφη πλήρως μετά το 2009. Ενώ το χρέος εξακολουθούσε να αυξάνεται, το ΑΕΠ μειωνόταν, δημιουργώντας ένα διπλό πρόβλημα: ένα μεγαλύτερο χρέος επιβάραινε μια ασθενέστερη οικονομία.